دلایل حرف زدن کودک با خودش - مجله تصویر و سرگرمی

به گزارش خبرنگاران به نقل از نی نی بان ، حرف زدن کودک با خودش امری طبیعی است، اما باید والدین بدانند با اینگونه بچه ها چگونه رفتار کنند. بچه های که خلاق تر هستند، خیال پردازی بیشتری می کنند که این مورد در تک فرزند ها بیشتر دیده می گردد.

انسان ها در سنین مختلف، ممکن است خیال پردازی داشته باشند اما معمولا خیال پردازی و حرف زدن با خود، از سنین خردسالی و قبل از دبستان آغاز می گردد. اینگونه رفتارها را نمی توان بیمارگونه تلقی کرد بلکه در واقع کودک درگیر تخیلاتی می گردد که شامل احساسات و آرزوهای خوب است و می تواند در آینده او تاثیر مثبت و سازنده داشته باشد. نمونه ای از این خیال پردازی ها را می توان در حرف زدن کودک با خودش زمانی که مشغول بازی کردن با اسباب بازی هایش و یا نقاشی کردن است، ملاحظه نمود.

دلایل حرف زدن کودک با خودش

حتما شما هم در اطرافیانتان بچه های را دیده اید که مدام با خودشان، زیر لب حرف می زنند یا اینکه با تلفن و دوست خیالی شان در حال صحبت کردن هستند و یا هنگام بازی کردن با عروسک ها برای آنها اسم انتخاب می کنند و به مانند موجود زنده با او رفتار می کنند؛ در واقع بازی ها و دوست خیالی بچه ها در تکامل رشد فکری بچه ها تاثیر بسزایی دارند اما گاهی اوقات والدین این رفتارها را به هوش بچه ها مرتبط می دانند و باعث نگرانی پدر و مادر می گردد. در ادامه در خصوص دلایل حرف زدن کودک با خودش و نحوه صحیح واکنش والدین شرحات بیشتری ارائه داده ایم.

چگونه حرف زدن والدین با فرزندانشان تاثیر عمیقی در آموزش و توانایی گوش دادن آنها می گذارد. پدر و مادر معمولا به سه شیوه با اینگونه بچه ها ارتباط برقرار می کنند، بعضی از آنها رفتاری خشونت آمیز دارند و مدام کودک را تحقیر می کنند؛ بچه ها در مقابل این رفتار والدین به شیوه های مختلفی واکنش نشان می دهند. مثلا عده ای از آنها ترسو و گوشه گیر می شوند، بعضی بسیار بازیگوش و شیطان می باشند و یا گستاخ و نافرمان می شوند.

گروه دوم، پدر و مادرانی هستند که با نرمی و محبت رفتار می کنند و با ملاطفت سخن می گویند، اما نرمی و ملایمت در مواقعی که باید اقتدار و یا محدودیتی را به کودک نشان دهند مانع از رفتار درست آنها می گردد؛ آنها به جای شیوه صحیح برخورد با کودک ناگهان تغییر روش می دهند و با خشونت رفتاری یا کلامی، کودک را وادار به انجام کاری می کنند.

گروه سوم، والدینی می باشند که شیوه ارتباط درست و صحیح با بچه ها را می دانند. آنها همواره به یک صورت درست و ثابت عمل می کنند، روش حرف زدن آنها با فرزندانشان مثبت، گرم، صمیمی و به طور واضح می باشد. برقراری این شیوه از ارتباط کلامی به کودک می فهماند که پدر و مادرش موقعیت را می شناسند و مطابق با آن حرف می زنند و عمل می کنند. در زیر به شرح چند روش پرداخته ایم که در رابطه با نحوه واکنش والدین در هنگام حرف زدن کودک با خودش می تواند مؤثر باشد.

اسم کودک را صدا بزنید، صدا کردن نام کودک باعث جلب توجه او به حرف های شما می گردد. چون بچه ها معمولا به زمان هایی محدود توجه دارند لذا برای جلب توجهش نام او را صدا بزنید.

یکی از دلایل حرف زدن کودک با خودش تنهایی و یا کم توجهی می باشد، بنابراین برای بچه هاتان ارزش قائل شوید. با توجه و دقت به حرفهای آنها گوش دهید و در این کار تظاهر نکنید. هنگامی که با فرزند خود صحبت می کنید با همه حواس و با دقت به حرف های او گوش دهید. در واقع با این رفتار کودک احساس ارزشمندی می نماید و در نتیجه اعتماد به نفس وی تقویت می گردد.

برای اینکه کودک شما بیشتر فکر کند، از او سوال های تحلیلی (سوالاتی که پاسخ آنها بله یا خیر نیست) بپرسید، این کار باعث می گردد تا کودک بیشتر حرف بزند و احساساتش را بروز دهد.

از جملات مثبت در حرف زدن با کودکتان بهره ببرید؛ به کار بردن جملات منفی، مثل: نکن، نه، به لیوان دست نزن، لباست را کثیف نکن و… باعث ایجاد احساس گناه در کودک می گردد. بچه ها از ابتدا، بسیاری از چیزها را نمی توانند درک کنند، بنابراین نباید به خاطر اشتباهاتشان آنها را سرزنش کرد، زیرا استفاده از واژه های تحقیر آمیز باعث می گردد که وی احساس بی ارزش بودن کند.

زمانی که کودک شما ماجرایی را تعریف می نماید حرفش را قطع نکنید و تا سرانجام داستان به صحبت هایش گوش دهید؛ در این مورد از اظهار نظر های بیجا بپرهیزید و سعی کنید در طول مدتی که فرزندتان ماجرایی برای شما شرح می دهد سکوت نموده و احساسات خود را با لبخند و یا تعجب نشان دهید.

بچه ها بسیار باهوش هستند و به حرفهای شما با دقت گوش می دهند؛ هنگام صحبت کردن کودک با خودش می توانید انعکاس رفتارتان را در او مشاهده نمایید؛ در واقع کودک با مشاهده رفتار والدینش از او الگو برداری می نماید و همین امر باعث تقویت فن بیان بچه ها می گردد. توجه داشته باشید که در هنگام صحبت کردن با بچه ها لازم نیست تن صدای خود را تغییر دهید و یا اینکه بچگانه با آنها صحبت کنید، زیرا بچه هاه حرف زدن، نوعی اهانت به آنها تلقی می گردد.

در هنگام مشاهده حرف زدن کودک با خودش ، با او در خصوص دوست خیالی اش صحبت کنید و از او سوالاتی را در خصوص آن بپرسید، در واقع با پرسیدن این سوال ها شناخت بهتری نسبت به کودک خود پیدا می کنید و با ترس ها، علایق و خلا های فرزندتان بیشتر آشنا می شوید. ضمن اینکه توجه به گفته های وی باعث رشد تکلم کودک نیز می گردد.

در نظر داشته باشید که توجه بیش از اندازه شما به حرف زدن کودک با خودش و دوست خیالی وی اصلا خوب نیست، زیرا این تصور برای کودک به وجود می آید که کارش بدون نقص است و تشویق به ادامه این کار می گردد.