راستا پرچالش توسعه و صندلی فرد در آن راستا
به گزارش مجله تصویر و سرگرمی، در طی روزهای گذشته و در پی طرح موضوع گشایش مالی از سوی رئیس جمهور محترم، این سؤال را به صورت یک چالش توئیتری با فعالان مالی و صاحب نظران حوزه مدیریت کسب وکار و توسعه در میان گذاشتم که به نظر شما گشایش مالی واقعی چیست و چگونه به دست می آید؟
باور داشتم و دارم که حرکت ایران عزیز در راستا توسعه، نیازمند شکل گیری یک هژمونی در خصوص معنای توسعه، اولویت های راهبردی توسعه و تعیین سیاست هایی است؛ که بهترین نحو ممکن از این اولویت های پشتیبانی می نمایند. طرح موضوع چالش نیز در همین چارچوب و با هدف تعاطی آرا و افکار گوناگون برای شکل گیری یک گفتگوی مولد و حرکت به سوی درک هژمونیک معنای توسعه و راهبردهای تحقق آن صورت گرفت.
اما در میان همه جواب ها به دعوت آن چالش، یک ناجواب ناب و مهم هم دریافت کردم که فکر می کنم ارزش بازخوانی و گفتگوی بیشتری دارد.
یکی از عزیزان (نقل به مضمون) فرموده بودند: توسعه یک راستا سرراست و یک سرنوشت محتوم و روشن نیست که بتوان با اتخاذ یک یا چند سیاست تعیین و پیمودن گام های تعیین جامعه و کشوری را از قعر فلاکت به اوج قله سعادت رساند.
فکر می کنم این تذکر (برای من لااقل) بسیار لازم و مفید بود. توسعه تعادلی ظریف و پیچیده میان ساختارهای مالی و اجتماعی و سیاسی است؛ به گونه ای که مجموعه این ساختارها یکدیگر را در راستا اجرای مأموریت حمایت از شکوفایی انسان ها تقویت و پشتیبانی نمایند.
غایت توسعه گرایی، یک جامعه برخوردار و یک دولت قدرتمند و یک اقتصاد مولد نیست! بلکه همه این ها در خدمت حمایت از راستا شکوفایی انسان ها، در توسعه ایفای نقش می نمایند.
اگر اعضای یک جامعه، یا لااقل نخبگان آن جامعه، ندانند، نتوانند، یا نخواهند زندگی مولد و معنادار و بالنده انسان مدرن را به عنوان یک ارزش ذاتی و حق اساسی تعقیب نمایند؛ کوشش برای حرکت در راستا توسعه به تکنوکراسی، یا یک سوسیالیسم مداخله جو و فراگیر و یا حتی یک سرمایه داری افسارگسیخته بی خاتمه فرو کاسته می گردد و درنهایت آنچه در این میان متحمل خسران و بلکه حتی فاجعه می گردد انسان و انسانیت است.
اگر اعضای یک جامعه، یا لااقل نخبگان آن، نتوانند زندگی انسانی در عصر روشن اندیشی را با موضوع عقل خودبنیاد نقاد و تکیه بر آزادی ذهن و اراده و وجدان تجربه نمایند و مسئولیت هایی را که این آزادی ها بر فردیت انسان مدرن بار می نماید؛ به دوش بگیرند و این تجربه در نظر آن ها مصداق رهایی در معنای هگلی آن نباشد؛ و به عنوان ارزشی ذاتی، کوشش های آن ها در عرصه های گوناگون زندگی شخصی را سازمان دهی و راهبری نکند؛ هیچ سیاستی قادر به راهنمایی جامعه در راستا توسعه نخواهد بود.
این گزاره شاید از فرط تکرار نخ نما و بدیهی و خالی از محتوای قابل تأمل به نظر برسد؛ اما، همچنان حقیقتی عمیق را در خود نهفته دارد. توسعه جامعه، از توسعه یافتگی اعضای جامعه و یا لااقل نخبگان آن شروع می گردد. اگر سودای به حرکت درآوردن جامعه در راستا توسعه را داریم؛ باید از خود و زندگی خود شروع کنیم.
منبع: اتاق بازرگانی ایران