همه جهان را دیده ام، اما هیچ کاری مانند مدرسه سازی مرا شاداب نکرده است - مجله تصویر و سرگرمی

روز افتتاح مدرسه بود، آسیه با روسری قرمز پای تخته ایستاده بود و دکلمه ای را در وصف خیر مدرسه اش می خواند که اشک چشمان آقای یگانه و خانواده اش از سر شوق سرازیر شده بود. سال های سال از آن دکلمه زیبا و آن مراسم می گذشت که آقای یگانه به علت کسالت در بیمارستان بستری شده بود و آسیه بعد از شناخت آقای یگانه، به اسم پزشک درمان او را برعهده گرفت. آسیه آن دختر دانش آموز قزوینی و صدها دختر دیگر که امروز آقای یگانه آن ها را دختران خودش می نامد، از فقیرترین ناحیه قزوین که مجبور بودند به علت نداشتن مدرسه ترک تحصیل یا ازدواج نمایند، امروز همگی پزشک، مهندس و تحصیل نموده شده اند و حتی خانواده خود را هم تأمین می نمایند. اما آسیه تنها نتیجه فعالیت های خیرخواهانه آقای یگانه خیر مدرسه ساز که 20 سال به اسم هیات امنای مجمع خیرین تهران فعالیت می نماید، نبود. امروز افراد بسیاری با مقامات اداری بالا با یاری های آقای یگانه با سواد شده اند و مدارک بالای تحصیلی کسب نموده اند.

در ادامه زندگی این خیر نیک اندیش را با هم می خوانیم:

تحصیل مجانی تمام کارکنان کارخانه

کارخانه چند سالی بود که افتتاح شده بود، کارگرها ساعت های متمادی فعالیت می کردند تا کار و بهره وری بهتری داشته باشد. اما سود بیشتر برای آقای یگانه ارزش بالایی نداشت زیرا می دانست رشد آن کارخانه و جامعه در گرو سواد افراد است. به همین علت برای تمامی کارکنانی که درس می خواندند، علاوه بر حقوق، پاداش بیشتری را هم در نظر می گرفت. مصطفی دربندی، که با مدرک چهارم ابتدایی به استخدام کارخانه آقای یگانه عایدیه بود، علاقه فراوانی به تحصیل داشت اما به علت اینکه باید خرج خانواده اش را تأمین می کرد، مجبور بود تا ساعت های متمادی کار کند. آقای یگانه زمانی که از این موضوع با خبر شد، به او اجازه داد تا تحصیلات خود را ادامه دهد و از حقوقش هم کسر نمی کرد. امروز همان مصطفی دربندی، مهندس مکانیک شده و دارای یک شغلی دولتی بسیار پر عایدی است اما آقای یگانه را فراموش ننموده است و او را مسبب تمام شادی های خود می داند.

در تمام عمرم یک سوم در آمدم را صرف فعالیت های فرهنگی می کردم

علی اصغر یگانه 81 سال دارد. در سال 1344 از دانشکده فنی علم و صنعت فارغ التحصیل شده است. سال های متمادی در مقام های بالای دولتی در سازمان آب و وزارت نیرو فعالیت داشته و کارمند و زیردستان زیادی را تربیت نموده است. اما همواره یک نسخه را در زندگی خود پیاده نموده و آن هم فعالیت های خیر فرهنگی بوده است. او همواره علاوه بر ساخت مدرسه، در آمد خود را صرف خرید وسایل، تجهیزات و امکانات آموزشی برای فرزندان کشورش نموده است و چون خودش در شرایط بسیار سختی تحصیل نموده، مدرسه سازی را در راس کارهای خودش قرار داده است.

او در این باره می گوید: در قزوین و جایی که ما بودیم -الموت-، شرایط آب و هوایی بسیار سرد و ناپایدار بود. هر روز پاهایمان برای رفتن به مدرسه یخ می زد و گاهی معلمین و ناظم ها به یاری ما می آمدند که بتوانیم به کلاس درس برسیم. با وجود چنان شرایط سختی، همواره آرزویم این بود کسی به علت شرایط سخت، بی سواد نماند. به همین علت در هر شغل و سِمَتی که بودم، شرایط تحصیل را برای تمام افراد فراهم می کردم و امروز خدارا شاکرم که افراد بسیاری برای من دعا می نمایند و همین احترام و شخصیت اجتماعی، پاداش تمام فعالیت های خیر من است.

مدرسه ای به نام دخترم

یگانه مدرسه ای را که در قزوین ساخته است، به نام دختر خود نفیسه نام گذاری نموده است. خودش می گوید: من دو فرزند دختر و پسر دارم که پسرم مهندس مکانیک است و دخترم مهندس نقشه کشی. برای اینکه دختران سرزمین به علت نبود مدرسه، ترک تحصیل ننمایند، مدرسه را به نام دخترم نامگذاری کردم و امروز هزاران دختر پزشک و مهندس و وکیل از مدرسه من، در شغل های بالای دولتی قرار دارند. چند وقت پیش، یکی از دانش آموزان دیروز که البته امروز به درجه پزشکی رسیده بود، مانند پدر وقتی مرا دید در آغوش گرفت و گفت: من شاگرد مدرسه شما هستم و امروز خانواده من از قبال تحصیل من، بسیار مرفه شده اند و اگر شما نبودید، مجبور بودم یا ترک تحصیل کنم یا در سن پایین به علت شرایط خانواده ام، ازدواج نابسامانی داشته باشم.

یگانه اضافه کرد: من در تمام عمرم، همه جای جهان را گشته ام و با همه افراد جهان، ارتباط داشته ام. سال های متمادی برای پول بیشتر، تجملات و رفاه بیشتر، کارهای بسیاری انجام داده ام اما هیچ کاری مانند مدرسه سازی مرا زنده و شاداب ننموده است و افراد تا زمانی که خود در این جهت قدم برندارند، لذت این کار خیر را درک نمی نمایند.