همه روزگار تو نوروز باد - مجله تصویر و سرگرمی

به گزارش خبرنگاران، در شاهنامه فردوسی به باور ِ بسیاری، از جمله جشن نوروز اشاره شده است که به گفته فردوسی این جشن از روزگار جمشید، شاه پیشدادی است که با پیروزی اش بر اهریمن، شادی و برکت و بارش را به ایرانیان هدیه کرد و مردم آن روز را روز نو یا روز نوین خواندند و این رسم و آیین در ایران جاودانه شد.

داستان جمشید:

دنیا انجمن شد بر آن تخت او

شگفتی فرومانده از بخت او

به جمشید بر گوهر افشاندند

مر آن روز را روز نو خواندند

سر سال نو هرمز فرودین

بر آسوده از رنج روی زمین

بزرگان به شادی بیاراستند

می و جام و رامشگران خواستند

چنین جشن فرخ از آن روزگار

به ما ماند از آن خسروان یادگار

چنین سال سیصد همی رفت کار

ندیدند مرگ اندر آن روزگار

ز رنج و ز بدشان نبد آگهی

میان بسته دیوان به سان رهی

به فرمان مردم نهاده دو گوش

ز رامش دنیا پر ز آوای نوش

چنین تا بر آمد بر این روزگار

ندیدند جز خوبی از کردگار

بخشی از داستان سیاوش:

همه ساله بخت تو پیروز باد

همه روزگار تو نوروز باد

برفت و ببرد آنک بد نوذری

سواران جنگ آور و لشکری

به نزدیک شاه آمد از دشت جنگ

بره بر نکرد ایچ گونه درنگ

زمین را ببوسید در پیش شاه

نکرد ایچ خسرو بدو در نگاه

پادشاهی خسرو:

مر او را بسی آب داد و زمین

درم داد و دینار و کرد آفرین

همی کرد هرکس به ایوان نگاه

به نوروز رفتی بدان جایگاه

کس اندر دنیا زخم چونین ندید

نه از کاردانان پیشین شنید

یکی حلقه زرین بدی ریخته

ازان چرخ کار اندر آویخته

فروهشته زو سرخ زنجیر زر

به هر مهره ای در نشانده گهر

چو رفتی شهنشاه بر تخت عاج

بیاویختندی ز زنجیر تاج

به نوروز چون برنشستی به تخت

به نزدیک او موبد نیک بخت

فروتر ز موبد مهان را بدی

بزرگان و روزی دهان را بدی

به زیر مهان جای بازاریان

بیاراستندی همه کاریان

فرومایه تر جای درویش بود

کجا خوردش از تلاش خویش بود

فروتر بریده بسی دست و پای

بسی کشته افگنده در زیرجای

ز ایوان ازان پس خروش آمدی

کز آوازها دل به جوش آمدی

که ای زیردستان شاه دنیا

مباشید تیره دل و بدگمان

هر آن کس که او سوی بالا نگاه

کند شود اندیشه او تباه

ز تخت کیان دورتر نگاه کنید

هر آن کس که کهتر بود بشمرید

وزان پس تن کشتگان را به راه

کزان بگذری کرد باید نگاه

وزان پس گنهگار و گر بیگناه

نماندی کسی نیز دربند شاه

به ارزانیان جامه ها داد نیز

ز دیبا و دینار و هرگونه چیز

هرآن کس که درویش بودی به شهر

که او را نبودی ز نوروز بهر

به درگاه ایوانش بنشاندند

در مهای گنجی بر افشاندند

پر از بیم بودی گنهکار از وی

شده مردم خفته بیدار از وی

بیاراید این آتش زردهشت

بگیرد همان زند و استا بمشت

نگه دارد این فال جشن سده

همان فر نوروز و آتشکده

همان اورمزد و مه و روز مهر

بشوید به آب خرد جان و چهر

کند تازه آیین لهراسپی

بماند کیی دین گشتاسپی

مهان را به مه دارد و که به که

بود دین فروزنده و روزبه

چو شد ساخته کار آتشکده

همان جای نوروز و جشن سده

بیامد سوی آذرآبادگان

خود و نامداران و آزادگان

پرستندگان پیش آذر شدند

همه موبدان دست بر سر شدند

پرستندگان را ببخشید چیز

وز آتشکده روی بنهاد تیز

خرامان بیامد به شهر صطخر

که شاهنشهان را بدان بود فخر

پراگنده از چرم گاوان میش

که بر پشت پیلان همی راند پیش